روز جمعه هفتم تیر ماه 1398 بدون هیچ تردیدی یادآور یکی از درخشان ترین و با طراوت ترین اوقات خوش نه تنها کشتی، بلکه کل ورزش ایران است. در این روز ، سالن سرپوشیده معروف به 12 هزار نفری استادیوم آزادی، میعادگاه هزاران تن از عاشقان پاک باز کشتی ایران بود.
به گزارش روابط عمومی فدراسیون کشتی، از ساعات های اولیه صبحگاهی، اطراف در غربی ورزشگاه آزادی تهران به تدریج مملو از علاقمندان و دوست داران کشتی شد و صف چند کیلومتری خودروها و ایجاد مشکل در رفت و آمد خیابان های اطراف ورزشگاه باعث غافلگیری و تعجب شد.
بیش از ده هزار مشتاق کشتی بلوغ رفتاری خویش را به شکل مطلوبی به نمایش گذاشتند. با رعایت اخلاق و کرامت انسانی، مشق پهلوانی کردند. و بار دیگر به ورزش کشورمان یادآوری کردند که ورزش آن پلشتی ها نیست که با شتاب به سوی پرتگاه مخوف و قعر دره ی ژرف و تاریک ظلمانی بداخلاقی ها و رفتارهای ضد ارزش و هنجارشکنانه و تفرقه افکنانه ملی، سوق داده می شود.
هزاران عاشق کشتی بدون تحمیل هیچ هزینه ای بر دستگاه ورزش کشور، یکی از باشکوه ترین و بی حاشیه ترین همایش های اخلاقی را به نیکوترین وجهی برگزار کردند. این عاشقان به همه گان یادآوری کردند و آموزش دادن که ورزش یعنی نشاط و شادابی، یعنی پیام آور سلامت و تندرستی، یعنی وحدت ملی و گسترش طراوت محبت و دوستی، یعنی احترام به قانون و انسان و کرامت انسانی ...
مربیان زحمت کش و سنگ های زیرین آسیاب کشتی کشورمان با رعایت منش و اخلاق نیکوی انسانی فارغ از برد و باخت های مرسوم به شکل مطلوبی اجرای قوانین مرتبط با رفتار مربیان و تعامل با داوران، احترام به حریفان و امور کوچینگ را به نمایش گذاشتند و بر کیفیت و زیبایی اجرای مسابقه ها افزودند.
داوران شایسته ما در این روز تاریخی نمایشی رضایت بخش و معطر از اجرای قانون عدالت در میدان های ورزشی را با کمال بی طرفی و به عنوان مجریان قانون داشتند و خوش درخشیدند.
هم گام با همه گان، کشتی گیران دلاور ما فارغ از اجرای فن و بندها یا خم و چم های تکنیکی و تاکتیکی، با رعایت اخلاق پسندیده ی ورزشکاری، برد و باخت هایشان را با متانت می پذیرفتند. باید فضا را باز کنیم برای گسترش رفتار پهلوانانه حسن یزدانی در پایان یکی از حساس ترین کشتی های انتخابی. این منش و رفتار خوش در ورزش ما نیازمند به تکثیر و جلوه گری های فزون تر است. اوج رفتارهای پسندیده کشتی گیران، هنگام اعلام بدرود ناگهانی قهرمان شایسته کشورمان کمیل قاسمی بود. او که از پس چندین سال مبارزه ی سخت و طاقت فرسای جسمانی و روانی در میدان ها و آوردگاه های ملی و جهانی سیاوش گونه از لهیب سوزان شعله های مهیب و فروزان آتش متن و حاشیه دوران قهرمانی به پاکی و سرافرازی عبور کرده است، بر فراز شانه های ستبر رقیب و دوست دیرینه، پهلوان قارداش پرویز هادی اشک ریزان به دور میدان مبارزه به پرواز درآمد. حاضران به پاس پای مردی های قهرمانان و رنج و عذاب های دیرینه، به احترام شایستگی های وی به پا خاستند و با جان و دل و اغلب با چشمانی گریان و بغضی در گلو، سنگین وزن کشتی ایران را از میدان های مبارزه بدرقه کردند... اما تاریخ گُردآوری ها و پهلوانی ها به قول هوشنگ ابتهاج گواهی می دهد که: مردن عاشق نمی میراندش *** در چراغ تازه می گیراندش، کشتی در کنار تشک ها و مدیریت کشتی منتظر ادامه درخشش کمیل های دست پرورده ی خود است...
تا کشتی هست، کمیل ها هم در تاریخ آن با سرافرازی جایگاه فروزش ویژه خود را دارند، تبریک به او، به خانواده ی ارجمندش، به جامعه ی مربیان کشتی کشور به ویژه به مربیان و مسئولان محترم هیأت کشتی استان مازندران که برای تربیت و حفظ چنین الگوی شریفی سرافرازانه کوشیدند...
در پایان حیف است از دیگر عوامل موثر در تحقق این روز تاریخی مانند زحمت کشان فاضل اردوگاه رسانه های شنیداری، ، دیداری، گفتاری و نوشتاری ورزش کشور، صدا و سیما و مطبوعات ورزشی، حافظان نظم و مسئولان و دیگر زحمت کشان ورزشگاه آزادی و سایر عزیزان و عوامل اجرایی به نیکی یاد نکنیم...

نگارنده: سیدعسگر موسوی